Ze paste haar jurk aan, streek haar haar glad en zei tegen zichzelf dat ze Jonathan een eerlijke kans moest geven. Het zou niet juist zijn om hem alleen op basis van haar eigen angsten te beoordelen. Nadat ze haar vastberadenheid had verzameld, stapte Amelia de badkamer uit, haar glimlach weer voorzichtig op haar plaats.
Toen Amelia haar weg terug naar de tafel vervolgde, waren haar zenuwen nog steeds rauw van het moment in het toilet. Net toen ze dichterbij kwam, hoorde ze Jonathans stem, gespannen en gedempt. Ze pauzeerde, verstopte zich achter een pilaar en probeerde hem duidelijk te horen.