“Ja, ze is hier,” zei Jonathan, zijn stem strak van de urgentie. Amelia hapte naar adem. Ze leunde dichterbij, haar hart bonkte in haar oren. “Ik moet gaan, ik denk dat ze terugkomt” De woorden deden haar bloed koud worden.
Paniek laaide op in haar borstkas, haar gedachten raasden over van vragen en angst. Waar had hij het over? En wie zat er aan de andere kant van de lijn? Ze voelde de grond onder haar voeten verschuiven, alles wat ze dacht te weten kreeg nu een sinister tintje.