Terwijl ze ging zitten, had Amelia het gevoel dat ze door een mist bewoog, haar hoofd wervelde van mogelijkheden en plannen. Ze moest het rustig aan doen, om haar verdenkingen niet weg te geven. “Alles in orde?” vroeg ze, terwijl ze haar stem licht hield, hopend dat het normaal klonk ondanks het hectische kloppen van haar hart.
Jonathan knikte, zijn glimlach bleef onverstoorbaar. “Oh, gewoon iets op het werk,” zei hij afwijzend, terwijl hij met een hand wuifde alsof hij het gesprek wilde wegvegen. “Niets belangrijks.” Maar Amelia merkte de spanning in zijn kaak, de lichte trek in zijn vingers toen hij zijn telefoon neerlegde.