Amelia’s ogen flikkerden naar haar tas op tafel. Die had ze nodig, maar hoe kon ze die pakken zonder zijn argwaan te wekken? Haar gedachten raasden over ontsnappingsplannen, maar elk plan voelde riskant. Ze kon het zich niet veroorloven in paniek te raken; ze moest doen alsof alles in orde was.
“Sorry dat het zo lang duurde,” zei Amelia en ze forceerde een nonchalante lach terwijl ze naar haar glas reikte, haar vingers trilden lichtjes. Ze hoopte dat Jonathan de barst in haar kalmte niet zou opmerken. Ze moest tijd rekken om haar volgende stap te bedenken.