Jonathan praatte verder, zijn stem zacht en onbewogen, maar Amelia’s gedachten waren elders, verstrikt in een web van angst en twijfel. Hij leunde lichtjes voorover, zijn ogen strak gericht terwijl hij vroeg: “Wil je na het eten bij mij thuis komen?”
De vraag hing zwaar in de lucht, haar onbehagen werd scherper. Amelia forceerde een glimlach, terwijl haar gedachten haastig op zoek gingen naar een beleefde weigering. “Ik waardeer het aanbod, maar ik kan echt nergens anders slapen dan in mijn eigen bed,” zei ze luchtig, hopend dat het overtuigend klonk.