Haar gedachten bleven terugkomen op het verontrustende feit dat Jonathan van haar schilderij wist – een detail waarvan ze zeker wist dat ze dat niet had gedeeld. De gedachte dat hij haar misschien stalkte, haar in de gaten hield zonder dat ze het wist, deed een rilling over haar rug lopen.
Ze kon nu zelfs de veiligheid van haar eigen huis niet meer vertrouwen; teruggaan voelde als een potentiële valstrik. Met elk moment dat voorbijging, doorliep Amelia vluchtplannen, maar ze leken allemaal gebrekkig. Vluchten zou haar kwetsbaar maken en Jonathan confronteren voelde als spelen met vuur.