Amelia’s hart bonsde toen ze terugkeerde naar de tafel, wanhopig hopend dat haar smeekbede om hulp werd gehoord. Wat een eeuwigheid leek, er gebeurde niets en de ober was nergens te bekennen. Angst greep haar aan – was haar roep om hulp genegeerd?
Terwijl Amelia weer ging zitten, vernauwden Jonathans ogen zich een beetje. Hij merkte dat haar blik de bar rondging en zijn houding veranderde, wantrouwen bekroop hem. Hij voelde haar onbehagen en leunde naar voren. “Laat me je naar huis brengen,” drong hij aan, zijn stem vastberaden, bijna veeleisend.