Amelia’s hart ging tekeer en haar gedachten probeerden een antwoord te vinden. Ze wist dat ze niet met hem weg kon gaan, maar hem resoluut weigeren zou alarmbellen doen rinkelen. Ze had meer tijd nodig. Ze forceerde een glimlach en zei: “Eigenlijk zou ik nog wel een laatste drankje willen.” De bar was nu bijna leeg.
Jonathans kaak verstrakte, maar hij knikte met tegenzin. “Natuurlijk, dat kunnen we doen,” zei hij, zijn toon gespannen alsof hij zijn frustratie probeerde te maskeren. Amelia voelde de spanning tussen hen groeien, elk moment versterkte haar angst en onzekerheid.