Toen de ober de drankkaart bracht, keek ze omhoog, in de hoop een teken te zien dat er hulp kwam, maar er was niets. De minuten sleepten zich voort en met elke seconde die verstreek, werd haar angst groter. Had de ober haar niet begrepen? Was ze echt alleen? De bar was nu bijna leeg.
Jonathan bleef maar op zijn horloge kijken, zijn geduld begon duidelijk op te raken. Amelia deed alsof ze door het menu bladerde, haar gedachten waren te verward om zich op de woorden te concentreren. De drankjes arriveerden en Jonathans ongeduld was voelbaar.