Hij raakte zijn eten nauwelijks aan, zijn ogen schoten voortdurend heen en weer tussen Amelia en de ingang. Amelia dwong zichzelf om kleine slokjes te nemen, ook al was ze al behoorlijk dronken. Ze was aan het rekken, wanhopig vastklampend aan de hoop dat iemand zou ingrijpen.
Net toen ze haar laatste sprankje hoop voelde vervagen, kwam de rekening. Jonathan overhandigde zijn kaart en Amelia’s hart zonk. Haar tijd raakte op en er was nog steeds geen teken van hulp. Paniek greep haar aan, haar gedachten waren een warboel van angst en hulpeloosheid.