David keek hulpeloos toe hoe Emily’s ogen fladderden en terug in haar hoofd rolden voordat ze uiteindelijk op de grond zakte. Zijn verwoede roep om medische hulp leidde uiteindelijk tot een snelle reactie en Emily’s lijden werd eindelijk erkend. Ze werd snel op een brancard gelegd en naar een beschikbare kamer gereden voor verder onderzoek. Gedreven door angst en bezorgdheid haastte David zich achter het team van artsen aan, bang dat ze zijn vrouw mee zouden nemen naar een afgesloten ruimte.
Maar een verpleegster zag de paniek op zijn gezicht: “We nemen uw vrouw nergens mee naartoe zonder u eerst te informeren meneer, maak u geen zorgen we zullen alles doen wat we kunnen”. Hoewel hij gedeeltelijk gerustgesteld was, merkte David dat zijn ongerustheid niet verminderde en dat hij zich zorgen maakte over de gezondheid van zijn vrouw.