Ondanks hun aanvankelijke bereidwilligheid hadden Davids ouders eerdere verplichtingen waardoor ze niet voor onbepaalde tijd voor de kinderen konden zorgen. Het langdurige verblijf in het ziekenhuis was een onverwachte wending voor Emily en David en bracht hen in een benarde situatie. Omdat er geen zicht was op Emily’s ontslag, moesten ze een moeilijke beslissing nemen: David moest de zijde van zijn vrouw verlaten om voor hun pasgeboren drieling te zorgen.
Alleen in haar steriele ziekenhuiskamer probeerde Emily haar aandacht af te leiden van de onophoudelijke pijn. Ze probeerde zichzelf te verliezen in de afleiding van televisieprogramma’s en mobiele games, terwijl ze angstig wachtte op updates over haar testresultaten. Een gevoel van verlatenheid sijpelde in haar en verdrong haar zenuwen. Ze verlangde ernaar om naar huis terug te keren, om het normale gezinsleven met David en hun drieling te omarmen. Maar daar lag ze, gekluisterd aan een ziekenhuisbed, stuurloos in onzekerheid. Frustratie zwol in haar op en dreigde in tranen uit te barsten. Wat gebeurde er met haar? Waarom legde niemand haar iets uit? Net toen ze op het punt stond zich over te geven aan wanhoop, kwam er een verpleegster de kamer binnen. Haar woorden waren een duidelijke aankondiging: “Emily, het spijt me je te moeten meedelen dat je vannacht hier moet blijven voor waakzame observatie.”