De eerste week van hun nieuwe hoofdstuk was een wervelwind, een tijd die echt de uitdrukking “slapeloze nachten” belichaamde. Toch was Emily niet van haar stuk te brengen, haar aandacht volledig gericht op het welzijn van haar drieling, zich niet bewust van de wereld buiten hun verzorgende cocon. Geleidelijk aan begonnen ze een gezinsritme op te bouwen, in harmonie met hun unieke behoeften en routines. De sereniteit werd echter twee weken na hun gelukzalige reis verbroken toen een alomtegenwoordig gevoel van onbehagen Emily overviel.
In eerste instantie schreef ze het toe aan de gebruikelijke postnatale vermoeidheid, maar het duurde niet lang voordat Emily de ernst van haar symptomen ontdekte. Ze werd overspoeld door een kloppende pijn, een onophoudelijke kwelling die alle ellende overtrof die ze tijdens de geboorte van haar drieling had doorstaan. De intensiteit van deze aandoening deed alarmbellen rinkelen, waardoor ze moest erkennen dat er inderdaad iets ernstig mis was.