Theresa neuriede een vrolijk deuntje, terwijl ze de mededeling op het prikbord prikte, toen een plotselinge explosie van geschreeuw de lucht doorkliefde. Haar hart sloeg een slag over. Ze draaide zich naar het raam, haar handen trilden toen ze haastig ging kijken wat zoveel paniek had veroorzaakt.
Ze verwachtte het ergste – een ongeluk, een verwonding – en was opgelucht toen ze de kinderen buiten zag, allemaal ongedeerd, maar hun gezichten stonden verstijfd van ontzag, hun ogen strak naar de hemel gericht. Ze volgde hun blik, de angst bekroop haar ruggengraat en haar adem stokte in haar keel.
Daar, snijdend door de lucht, was iets dat niet zou moeten bestaan. De onnatuurlijke vorm bewoog met een hypnotiserende gratie, bijna betoverend in zijn vreemdheid. Elke vezel in haar lichaam schreeuwde om weg te kijken, maar ze kon het niet. Theresa’s hartslag versnelde toen het gewicht van het onbekende op haar drukte en haar geest in doodsangst greep.