Ze was opgelucht, maar er was nog steeds iets vreselijk mis. Alle tien de kinderen stonden verstijfd, hun ogen wijd open, hun handjes omhoog gericht naar de hemel. De stilte die op hun geschreeuw volgde was ijzingwekkend, alsof de lucht uit het moment was gezogen.
Theresa stapte naar buiten, haar benen zwaar van angst en verwarring. “Waar kijken ze naar?” fluisterde ze onder haar adem. Toen haar ogen eindelijk het pad van hun vingers volgden, stokte haar adem in haar keel.