Voordat Theresa kon reageren, volgden de anderen, hun kleine benen droegen hen achter het object aan met een gevoel van onschuldige nieuwsgierigheid. Haar maag draaide zich om. “Wacht! Stop!” riep ze, maar haar stem leek door de lucht te stuiteren, opgeslokt door de vreemde stilte die nu het schoolplein bedekte.
Vol ongeloof keek ze toe hoe de kinderen in de bomen verdwenen en de schijf dieper het bos in joegen. “Het moet een drone zijn,” mompelde ze, terwijl ze haar op hol geslagen gedachten probeerde te kalmeren. “Gewoon een truc van het licht, of een grap… toch?”