Ze rende ze achterna, haar hart bonkte in haar borstkas, haar schoenen gleden uit over de vochtige grond terwijl het bos haar opslokte. De kinderen, zich totaal niet bewust van de gevaren die voor hen lagen, renden vrolijk achter het voorwerp aan, in de ban van het hele gebeuren.
Takken krabden aan haar armen terwijl ze zich vooruit haastte, wanhopig proberend de kinderen in het zicht te houden. “Kom terug!” riep ze, haar stem strak van angst. Maar de kinderen, gedreven door hun fascinatie, bleven dieper het bos in rennen.