Ze duwde zich door het kreupelhout, haar hart bonkte, haar benen deden pijn. Het bos leek zich om haar heen te sluiten terwijl ze achter hen aan rende, nauwelijks in staat om ze bij te houden. Toen, plotseling, werden de bomen dunner en onthulde een open plek die baadde in zwak licht.
De kinderen bereikten de plek het eerst en verzamelden zich in een cirkel onder de schijf die recht boven hen zweefde. De donkere wolken scheidden zich even snel als ze zich gevormd hadden en stralen zonlicht daalden neer en verlichtten de open plek. Het zag er bijna betoverd uit, als een sprookjesachtig tafereel.