Theresa wankelde naar de heldere plek, buiten adem, haar ogen wijd open van ongeloof. De kinderen stonden volkomen stil en keken omhoog, hun gezichten vol verwondering. De gloeiende bol bleef onbeweeglijk boven hen, zijn zachte gezoem nauwelijks hoorbaar in de stilte.
Theresa opende haar mond om de kinderen terug te roepen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Ze stond verstijfd toen het object nog een laatste keer pulseerde voordat het geluidloos in de lucht verdween. De open plek werd achtergelaten in een griezelige stilte, alleen verbroken door het zachte geritsel van bladeren.