Haar hoofd ging tekeer, de angst werd steeds sterker in haar borst. Ze knielde naast elk kind en controleerde hun pols en ademhaling. Ze leefden en vertoonden geen duidelijke tekenen van letsel, maar ze waren nog steeds bewusteloos.
Minuten sleepten zich voort terwijl Theresa tevergeefs probeerde ze wakker te krijgen, haar handen trilden bij elke poging. Meerdere pijnlijke minuten gingen voorbij, haar geest kolkte van angst. Toen, als een flikkering van een vergeten herinnering, bewoog één kind. Langzaam fladderden zijn ogen open.