Het licht flikkerde weer en wierp een griezelige gloed af die veel te fel leek om iets normaals te zijn. Het schemerde met een onnatuurlijke intensiteit, als een baken dat door de donkere bergnacht sneed. Theresa kneep haar ogen dicht, haar adem stokte terwijl het onbehagen aan haar knaagde.
“Het is waarschijnlijk gewoon iemand die aan het wandelen is” mompelde ze, terwijl ze probeerde haar zenuwen te bedwingen. “Een zaklamp of zo.” De verklaring voelde zwak, zelfs voor haarzelf. Ze wendde haar blik af en overtuigde zichzelf ervan dat het niet de moeite waard was om zich zorgen over te maken.