Toen, zonder waarschuwing, een scherpe schreeuw doorbrak de stilte. Theresa’s hart maakte een sprongetje in haar borstkas. Ze draaide zich naar het raam, haar handen bevroren instinctief op het bord, haar adem stokte in haar keel.
Voor een fractie van een seconde schoot er paniek door Theresa’s lichaam. Haar eerste gedachte was dat een van de kinderen gewond was geraakt. Haar hart ging tekeer en ze haastte zich naar het raam, het ergste verwachtend. Maar toen ze naar buiten keek, zag ze alle kinderen staan, helemaal ongedeerd.