Maar hij weigerde hun advies. Hij kon de gedachte niet verdragen de delen van zichzelf te verliezen die hem maakten tot wie hij was. Nadat hij de diagnose had gekregen, trok hij zich steeds meer terug. De levendige man die ze ooit kenden leek zich van de wereld terug te trekken en bracht de meeste tijd thuis door, opgeslokt door taken die hem weghielden van degenen die om hem gaven.
Zijn dierbaren zagen hem steeds minder, terwijl hij in de maanden daarna afstand nam en ervoor koos om op zijn eigen manier met zijn ziekte om te gaan. Zijn vrienden en familie konden hem alleen maar steunen. Ze realiseerden zich dat ruzie met hem niet zou helpen en accepteerden dat.