Haar hartslag versnelde toen ze de business class cabine binnenstapte. Alles voelde hier rustiger, meer beheerst, alsof de chaos nog niet deze beklede stoelen had geraakt. Toen zag ze hem, de veteraan. Hij zat nog steeds in haar oude stoel, comfortabel achterovergeleund. Zijn gezicht was kalm, bijna te kalm, wat hem een vreemde, afstandelijke blik gaf.
Kristen voelde een vreemde golf van onbehagen over zich heen komen, maar ze dwong het af en overtuigde zichzelf ervan dat hij zich gewoon niet bewust was van de situatie die zich aan de voorkant afspeelde. Aarzelend liep ze naar hem toe.