Ze tikte de man zachtjes op zijn schouder en leunde voorover zodat haar stem niet te ver zou klinken. “Neem me niet kwalijk,” begon ze, haar toon kalm maar toch dringend, proberend de woorden op te roepen die gepast leken in het gewicht van het moment.
“Er is een probleem… een passagier op de achterbank heeft eerste hulp nodig. Ik dacht dat jij misschien kon helpen?” Voor een kort, pijnlijk moment bleef het gezicht van de man onbewogen. Hij knipperde niet, reageerde niet en de stilte tussen hen duurde pijnlijk lang. Toen flikkerde zijn uitdrukking.