Dat nerveuze gebaar deed haar maag draaien van twijfel. “Uh…” Zijn stem kraakte, dun en weifelend, niets als de vaste, beheerste toon die ze van een veteraan had verwacht. Het was stil, bijna alsof hij hoopte dat zijn antwoord haar oren niet zou bereiken. “Ik weet het niet zeker…”
Kristen knipperde verward met haar ogen, haar geest racete om zijn woorden te verzoenen met het beeld dat ze in haar hoofd had opgebouwd. De zekerheid die ze met zich meedroeg sinds ze hem haar plaats had gegeven, begon aan de randen te rafelen, als een gevoelige draad waaraan te hard was getrokken.