“Er is geen dokter of verpleegster op de vlucht, dus niemand anders dan hij die eerste hulp kent om haar te helpen”. Haar woorden klonken steviger, een wanhopig pleidooi gehuld in het dunne pantser van de logica. Hij zou dit toch wel aankunnen?
De man slikte hard en Kristen zag hoe de spieren in zijn keel zich aanspanden, hoe zijn ogen van haar weg draaiden alsof hij een uitweg zocht die niet bestond. Zijn onwil hing als een zware mist in de lucht en verstikte haar hoop. “Ja… Ik bedoel, ja. Natuurlijk.”