Zijn ademhaling werd oppervlakkig en onregelmatig, de dunne zweetlaag op zijn voorhoofd glinsterde onder de felle cabineverlichting, afstekend tegen de stof van zijn uniform. Hij deed een wankele poging om een verband aan te leggen, maar het kwam vrijwel onmiddellijk los.
De stewardessen keken met groeiende bezorgdheid toe, hun wenkbrauwen rimpelend terwijl zijn handen bleven klungelen. Zijn handelingen waren traag, ongeorganiseerd, alsof hij niet wist waar hij moest beginnen of wat hij moest doen. Kristens hart zonk weg in een afgrond van ongeloof.