Zijn hoofd was neergeslagen, zijn schouders gebogen alsof hij zich zo klein mogelijk wilde maken, om helemaal uit het zicht te verdwijnen. Kristens ogen bleven op hem rusten, haar gedachten gingen tekeer. En toen trok iets haar aandacht. Iets subtiels maar diep beangstigend. Zijn uniform.
Haar adem stokte in haar keel. Ze had het niet eerder opgemerkt in de haast van de situatie, maar nu, nu ze hier stond, was het onmogelijk te negeren. De insignes. De insignes. De rangpatches. Ze klopten niet. Ze hoorden niet bij een leger veteraan. Eigenlijk hoorden ze helemaal niet bij het leger.