“Meneer, ik wil u even spreken, als u het niet erg vindt.” De woorden hingen in de lucht, zwaar van implicatie, en Kristen voelde een adrenalinestoot toen de realiteit van het moment zich voor haar ogen ontvouwde. Ze bleef niet staan om te zien wat er daarna gebeurde. Haar hart ging tekeer van tevredenheid en verwachting.
Dat was niet nodig. Terwijl ze naar de bagageband liep, weerklonken haar voetstappen in de enorme ruimte, elke stap weerklonk met een gevoel van gerechtigheid. Een kleine, tevreden glimlach kroop over haar lippen, een glimlach die bijna vreemd aanvoelde, maar toch opwindend.