Zijn verweerde handen, ruw van jarenlang hard werken, maakten vaak geanimeerde gebaren terwijl hij sprak, waardoor zijn verhalen tot leven kwamen. Kristen voelde een diep verlangen naar die momenten, ze herinnerde zich de wijsheid en warmte die haar omringden als hij in de buurt was.
“Neem me niet kwalijk,” zei ze, met vaste stem, hoewel er opwinding door haar woorden gonsde. “Wilt u mijn stoel?” De man draaide zich langzaam om, zijn wenkbrauwen in lichte verbazing optrekkend. “Mevrouw?” Kristen gebaarde naar haar pluche business class stoel.