Ze kon het niet helemaal begrijpen, maar het voelde alsof hij een verdriet verborg dat niemand anders kon zien. Naarmate de weken verstreken, werden hun gesprekken een geruststellende routine, een anker in de storm van herinneringen die hem dreigden te overweldigen.
Carla’s lach, haar warmte en haar passie voor het leven herinnerden hem aan de schoonheid waarvoor hij gevochten had en die hij verloren had. Elke avond zat hij in de hoek van de pub, een stille toeschouwer van het leven om hem heen, de momenten koesterend die hij met haar doorbracht.