Hij vertelde verhalen over lange wandelingen op het platteland, genietend van de zonsondergangen die de heuvels in gouden tinten schilderden, en hoe de herinneringen aan die rustige tijden hem gezelschap hielden. Maar telkens als hij sprak, zag ze een schaduw in zijn ogen, een zweem van iets onvervulds.
Op een avond besloot ze wat dieper te graven. “Heb je een familie? Is er iemand die voor je zorgt?” Zijn uitdrukking werd donkerder en de warmte verdween uit zijn blik toen hij wegkeek.