Hij staarde uit het raam en zag hoe de avond zich ontvouwde: een stel dat samen lachte terwijl ze langsliepen, een groep vrienden die een rondje dronken, het gerinkel van glazen en het geluid van gelach dat de lucht vulde. Buiten ging het leven verder, maar binnenin hem voelde de tijd bevroren.
Hij zei niet veel en koos ervoor om de drukte van de buitenwereld te observeren. Zijn gezicht was een landkaart van lijnen en vouwen, die elk een verhaal vertelden van een leven vol vreugde en verdriet. James leunde zwaar op zijn wandelstok, een constante herinnering aan de gevechten die hij had gestreden – zowel in de oorlog die aanvoelde als een mensenleven geleden als in zichzelf.