Maar ze klaagde nooit; ze wist dat een geruststellende routine soms alles was wat iemand had. “Goedenavond,” antwoordde Carla terwijl ze hem het menu overhandigde dat hij nooit nodig had gehad. “Hetzelfde als altijd?” Hij knikte. “Het gebruikelijke.”
Terwijl ze zijn maaltijd voor hem neerzette, merkte Carla hoe zijn handen lichtjes trilden, een subtiel teken van zijn hoge leeftijd. Het was een klein gebaar dat boekdelen voor haar sprak; ze betrapte zichzelf er vaak op dat ze zich afvroeg wat de verhalen achter zijn rustige houding waren – het leven dat hij geleefd had voordat hij troost vond in haar café.