“Dat is het,” mompelde hij onder zijn adem. Het bedrag stond al in zijn geheugen gegrift, maar toen hij het weer zag, voelde het als een nieuwe klap. De huur moest volgende week betaald worden en de rekeningen stapelden zich op. Toch deed dat er op dit moment allemaal niet toe. Leo had flesvoeding en luiers nodig. Al het andere kon wachten.
Hij stopte de telefoon terug in zijn zak en liep verder, zijn handen gebald tot vuisten in zijn jas. “Zorg dat het werkt,” herhaalde hij bij zichzelf, de woorden werden een mantra bij elke stap.