Zijn gezicht was een masker van nauwelijks verholen irritatie, zijn gegroefde wenkbrauwen en strakgetrokken lippen verkondigden zijn afkeuring luider dan woorden ooit zouden kunnen. Verder naar achteren leunde een tienerjongen naar zijn vriend toe en fluisterde iets waardoor ze allebei gniffelden.
Jacob ving een fragment van hun woorden op – iets over “de legerjongen die de rij ophoudt.” Een van hen wierp een blik op Jacob, zijn grijns werd breder alsof hij de situatie amusant vond. De druk was ondraaglijk. Jacobs borstkas verstrakte, zijn hart bonkte toen hun stille oordelen op hem neerkwamen.