Hij probeerde ze te negeren en concentreerde zich op de vriendelijke maar spijtige uitdrukking van de caissière. Maar de blikken voelden aan als dolken, die stuk voor stuk dieper in zijn toch al kwetsbare vastberadenheid prikten. Zijn zicht werd wazig en zijn ademhaling versnelde, zijn gedachten raakten in een spiraal.
“Ze denken dat ik een mislukkeling ben. Dat zien ze. Ze weten dat ik niet eens flesvoeding voor mijn kind kan kopen. Ze lachen me uit. Ze haten me omdat ik hun tijd verspil,” dacht hij. Het gehuil van de peuter werd luider, de tienerjongens grinnikten weer en de oudere man verschoof zijn houding en liet een scherpe, ongeduldige uithaal horen.