De veroordelende blikken speelden zich af in zijn hoofd, de ene nog dieper dan de andere. Hij kon nog steeds het gefluister horen, het gesnater, de zware zuchten. “Ze denken dat ik een mislukkeling ben,” dacht hij bitter. “Misschien hebben ze gelijk.”
Jacob bleef daar voor wat aanvoelde als een eeuwigheid, de kou sijpelde in zijn botten terwijl hij worstelde om zich te herpakken. Hij kon niet terug de winkel in, niet nu, niet na wat er net gebeurd was. Maar de gedachte om met lege handen naar huis te gaan was net zo onverdraaglijk.