De jonge moeder stapte naar voren, haar peuter op haar heup. “Ik heb ooit in jouw schoenen gestaan,” zei ze, haar stem getint met een stil begrip. “Ik weet hoe het is om een kleintje te hebben en niet te weten hoe je je luiers moet veroorloven. Ik heb een paar dollar die ik kan bijdragen.”
De oudere man, die eerder zo ongeduldig had geleken, stapte dichterbij en schraapte zijn keel. “Ik wilde niet onbeleefd overkomen,” zei hij nors. “De waarheid is dat ik mijn deel aan moeilijke tijden heb gehad. Ik kan er tien in stoppen. Het is niet veel, maar het is iets.”