“We hebben allemaal moeilijke tijden gekend. Jij hebt meer voor dit land gedaan dan de meesten van ons ooit zouden kunnen. Laat ons dit voor jou doen.” Jacobs schouders zakten in elkaar toen het gewicht van hun woorden doordrong. Voor het eerst in lange tijd voelde hij iets anders dan schaamte: hij voelde zich gezien. Hij knikte langzaam en slikte moeilijk.
“Dank je,” fluisterde hij, zijn stem brak. “Heel erg bedankt.” Met hun gecombineerde geld en het stevige aandringen van de oudere vrouw ging Jacob met de groep terug naar de winkel. De kassière had zijn artikelen bij de kassa vastgehouden en ze begroette hen met een opgeluchte glimlach. “Ik ben blij dat jullie teruggekomen zijn,” zei ze hartelijk.