Een voor een overhandigde de groep hun bijdragen. De tiener mompelde: “Dit is alles wat ik heb,” terwijl hij een paar verfrommelde biljetten op de toonbank schoof. De jonge moeder deed het hare erbij, de oudere man het zijne en tot slot haalde de vrouw met het vest een keurig opgevouwen briefje van twintig tevoorschijn en legde het bovenop.
“Zo,” zei de oudere vrouw met een glimlach en klopte Jacob lichtjes op de arm. “Klaar.” De kassière rekende het totaal af en overhandigde Jacob het bonnetje en zijn ingepakte artikelen. Jacob stond daar even, terwijl hij de tassen stevig vasthield, onzeker over wat hij moest zeggen.