Haar woorden raakten iets diep in hem, een deel van hem dat zich al zo lang verloren voelde. Hij knikte, niet in staat om te spreken terwijl zijn dankbaarheid hem overweldigde. “Kom later eens langs,” voegde de oudere vrouw eraan toe, terwijl ze hem een kaartje in zijn hand gaf.
“Ik run een voedselbank en heb voorraden voor gezinnen zoals dat van jou. We zullen ervoor zorgen dat er voor jou en je baby gezorgd wordt.” Jacob keek naar het kaartje, zijn gezichtsvermogen vervaagd door de tranen die hij had gelaten. “Dank u,” zei hij met trillende stem.