“Allemaal bedankt.” Toen hij met zijn tassen in de hand de winkel uitstapte, voelde de koude lucht niet meer zo hard aan. Achter hem riep de oudere vrouw met een warme lach: “En vergeet niet van dat biertje te genieten! Iedereen verdient af en toe een kleine pauze.”
Voor het eerst in wat wel een eeuwigheid leek, glimlachte Jacob. Het was klein, aarzelend, maar het was echt. De vriendelijkheid van vreemden had meer gedaan dan hem van boodschappen voorzien – het had een sprankje hoop doen herleven in een leven dat ondraaglijk zwaar had gevoeld. En toen hij naar huis liep, droeg hij niet alleen de tassen in zijn handen, maar ook de warmte van hun vrijgevigheid in zijn hart.