Haar woorden raakten hem harder dan hij had verwacht. Jacob stond abrupt op, de plotse beweging deed Leo opnieuw janken. “Dat weet ik, Maria,” zei hij, harder dan hij bedoelde. Hij haalde een hand over zijn hoofd en ijsbeerde door de kleine ruimte. De frustratie in zijn stem was niet op haar gericht, maar bleef hangen in de lucht tussen hen in.
Maria fronste, haar stem stabiel maar zachter nu. “Schreeuwen helpt niet.” Hij stopte, zijn schouders zakten weg terwijl het gewicht van zijn mislukking op hem drukte. “Het spijt me,” mompelde hij en schudde zijn hoofd. “Ik wilde je niet afsnauwen.”