Derrick stond verstijfd in de spierwitte wachtkamer, de echo van de woorden van de dierenarts dreunden in zijn oren: Rusty is in kritieke toestand. De lampen aan het plafond zoemden en antiseptica hing in de lucht, maar het enige waar Derrick zich op kon concentreren was het ondiepe stijgen en dalen van de fragiele borstkas van zijn hond. Elke seconde die voorbijging, voelde aan als een eeuwigheid die hem ontglipte.
De ernstige toon van de dierenarts sneed door Derricks toenemende angst. De behandelingsmogelijkheden waren beperkt en de kosten doemden op als een berg die hij niet kon beklimmen. Schuldgevoel kronkelde in hem en herinnerde hem eraan dat hij al gefaald had om zijn leven bij elkaar te houden – hoe kon hij Rusty nu nog redden? Ondanks de slechte prognose klampte Derrick zich vast aan een sprankje hoop.
Door een klein raampje in de deur zag Derrick Rusty roerloos op de roestvrijstalen tafel liggen. Slangen slingerden rond het slappe lichaam van de hond en monitors piepten dringend. Het zweet parelde op Derricks voorhoofd toen hij zich realiseerde dat het ondenkbare aan het gebeuren was: hij zou de enige metgezel kunnen verliezen die hem door alles heen bijstond.