Hij hurkte naast Rusty en tilde voorzichtig het hoofd van de hond op. Een klein gejank bevestigde Rusty’s pijn. Zonder verder aarzelen, schepte Derrick Rusty in zijn armen. Hoewel Rusty meer woog dan een schoothondje, dreven de adrenaline en bezorgdheid van Derrick hem verder naar de dichtstbijzijnde dierenkliniek.
Derricks schoenen schuurden over het trottoir terwijl hij zich door de zijstraten haastte, de kou in zijn borst negerend. Zijn maag zat vol angst en zijn gedachten raasden. Hij mocht Rusty niet verliezen. Niet op deze manier. Niet nadat ze samen zoveel ontberingen hadden overleefd, zich aan elkaar hadden vastgeklampt in wanhopige tijden.