Hij ijsbeerde buiten de onderzoekskamer, telefoon in de hand, op zoek naar leningsmogelijkheden. Banken eisten kredietcontroles. Dat van hem was geruïneerd. Kredietverstrekkers rekenden woekerrentes die hij niet aankon. Hij slikte zijn trots in en sms’te bekenden in de hoop dat iemand hem snel een bedrag zou kunnen lenen. De stilte was oorverdovend.
In de wachtkamer draaiden Derrick’s gedachten rond met worst-case scenario’s. Als hij zich geen behandeling kon veroorloven, zou hij het niet meer aankunnen. Als hij zich geen behandeling kon veroorloven, was euthanasie misschien de enige humane optie. De gedachte aan het verlies van Rusty, zijn beste maatje, na jaren van loyaliteit knaagde aan hem als een meedogenloze pijn. Hij fluisterde: “Hou vol, maatje. Alsjeblieft.”