In een laatste poging om Rusty’s toekomst te redden, rende Derrick naar buiten, naar de drukke straat. Hij vroeg voorbijgangers om hulp, maar de meesten wimpelden hem af. Een paar boden medeleven, maar geen geld. Schaamte en wanhoop vochten in hem. Hij kon alleen maar denken aan Rusty’s leven dat van binnen wegtikte.
Uiteindelijk keerde Derrick terug naar de dierenarts. De prognose was duidelijk: de tijd drong. Als hij het geld niet snel bij elkaar kon krijgen, zou euthanasie de enige barmhartige keuze zijn. De spijtige toon van de dierenarts was onmiskenbaar. Derrick voelde zich verscheurd tussen verdriet en woede over zijn eigen hulpeloosheid.