Wanhopig ging Derrick het trottoir op om vreemden aan te spreken. Regendruppels kleefden aan zijn versleten jasje en zijn stem kraakte van het herhalen van zijn verhaal. De meeste mensen stapten om hem heen zonder hem aan te kijken. De weinigen die even pauzeerden, boden medeleven, geen geld. Tijd was een luxe die hem ontbrak.
Toen de schemering inviel, sjokte Derrick met ingezakte schouders terug naar de parkeerplaats van de dierenarts. Hij staarde naar Rusty door het raam van de kliniek. De borst van de hond rees in ondiepe pufjes, een sterke herinnering dat elke ademhaling zijn laatste kon zijn. Plotseling zag Derrick een “Hulp gezocht” flyer door de straat waaien.